Meldactie ‘Betere behandeling voor jeugdtrauma’s

Voor veel mensen met jeugdtrauma’s, waaronder psychische mishandeling, fysieke mishandeling, verwaarlozing en seksueel misbruik is het moeilijk om gespecialiseerde traumabehandeling te vinden. Vaak duurt dat vele jaren. Wij vinden dat onacceptabel en komen in actie! 

Wacht je te lang, krijg je geen gespecialiseerde traumabehandeling, of je word van het kastje naar de muur gestuurd? Niet moedeloos worden! Kom samen met vele anderen in actie. Je bent belangrijk! Je kunt een steentje bijdragen aan betere traumabehandeling. Voor jezelf en voor anderen. Vind jij ook dat er betere behandeling voor mensen met jeugdtrauma’s moet komen? Help dan mee!

Meld je ervaringen bij de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa). Zij zijn de toezichthouder op de kwaliteit en capaciteit van zorg bij zorgaanbieders en zorgverzekeraars. Je kunt ook iemand anders vragen de melding te doen.

Bekijk hier de video hoe je kunt melden:

https://youtu.be/g3vX1Wldry8

Direct melden:

https://www.nza.nl/organisatie/Contact/Meldpunt/

Voor meer actie-informatie zie:

www.strakxisnu.nl

GGZ- behandelaren en verwijzers die tegen bovengenoemde problemen aanlopen kunnen ook een melding bij de NZa doen.

Op 29 april was er in Vara Kassa een item rondom de actie, kijk het hier terug : https://www.npo.nl/kassa/29-04-2017/VARA . De actie wordt aangekondigd onder het item: het zou beter gaan met de geestelijke gezondheidszorg. Maar wat is daar van terecht gekomen?

Namens alle 18 deelnemende organisaties: Stichting STRAKX, CELEVT, Vereniging Caleidoscoop, MIND, Stichting Revief, De Nieuwe GGZ, FAS Stichting, Project Jongerennetwerk, Vereniging LOGA, Stichting PRAAT, Project Speaknow, Slachtofferhulp Nederland, Stichting Borderline, Stichting Zelfbeschadiging, Stichting Overlevers Munchhausen by Proxy; Stichting SKIP, Vereniging ( C) PTSS, Ongeziene Blinde, Stichting VPKK.

Jaella beschadigde zichzelf al op vroege leeftijd. Wat onschuldig begon met naalden door het vel halen werd later erger. Ze doet mee aan deze campagne omdat ze weet hoe het is om tegen vooroordelen aan te lopen, of onheus bejegend te worden. Maar ook omdat ze weet dat herstel mogelijk is, Jaella is daar zelf het daar het levende voorbeeld van. 

Hoe kwam je in aanraking met zelfbeschadiging?
Ik beschadig mezelf eigenlijk al vanaf heel jonge leeftijd. Ik weet niet precies hoe oud ik was toen ik ermee begon. Als kind ging ik vaak als ik me niet fijn voelde onder de tafel zitten en stak dan de naalden uit mijn moeders naaikistje door het vel van mijn hand. daar werd ik rustig van.

Op mijn twaalfde begon ik met snijden in mezelf. Ik weet niet hoe hier bij ben gekomen. Ik kan me de eerste keer ook niet precies herinneren. In deze tijd had ik al perioden dat ik er niet bij was in mijn hoofd, al dissocieerde. Ook begon ik in die periode drugs te gebruiken. Hoe het de eerste keer ontstaan is kan ik me dus niet meer voor de geest halen. ik kan me wel herinneren dat ik het met enige regelmaat deed, alleen op mijn slaapkamer. Op deze momenten voelde ik zo veel dat het leek alsof mijn hoofd uit elkaar zou spatten. ik dacht eraan om dwars door het raam naar buiten te springen. In plaats daarvan sneed ik mezelf en werd dan weer rustig. Een tijdje later kwam er door allerlei nare gebeurtenissen ook nog de reden bij dat ik mijn lichaam vreselijk vond en het stuk wilde maken als een soort straf. Voor zover ik weet heb ik zelfbeschadiging alleen ontdekt, niet doordat iemand anders het deed of door de media.

Waarom doe je mee met deze campagne?

Ik doe mee aan deze campagne omdat ik en anderen die zichzelf beschadigen of beschadigd hebben tegen zoveel vooroordelen aanlopen. Veel mensen weten weinig af van wat de redenen van zelfbeschadiging zijn. Ze reageren daarom bot, bevooroordeeld en soms regelrecht wreed zoals in het geval van onverdoofd hechten in het ziekenhuis. Mede door de onwetendheid van anderen en het enorme schaamtegevoel bij mezelf heb ik mijn zelfbeschadiging jarenlang verborgen gehouden. Ik heb vervelende ervaringen opgedaan in ziekenhuizen en op opnameafdelingen. ik denk dat ik eerder en beter geholpen had kunnen worden als er meer begrip voor dit onderwerp had bestaan. Ik doe mee aan deze campagne omdat ik er aan wil helpen bijdragen dat dat begrip er komt. Dat mensen zichzelf en hun littekens niet langer verstoppen. Dat de naasten van mensen die zichzelf beschadigen beter weten waar ze mee te maken hebben en de ander en zichzelf beter kunnen helpen. Stichting Zelfbeschadiging kan hierbij helpen en daarom is van het grootste belang dat deze stichting kan blijven bestaan. Daar hebben we donateurs hard bij nodig!

Waar liep (of loop) je als lotgenoot het meest tegenaan?

Ik ben het meest tegen onbegrip aangelopen. In mijn puberteit zowel van mijn omgeving als de hulpverleners. Later vooral in ziekenhuizen en therapie. Afdelingen en groepen waar er niet over zelfbeschadiging mocht worden gepraat, straf als je het deed, contracten tekenen dat je het niet meer zou doen en akelige opmerkingen van personeel. Dit alles zorgde dat ik me nog meer schaamde. Het stopte de zelfbeschadiging niet, maakte het misschien alleen maar erger. Ik werd alleen beter in het liegen erover en wonden maken op plaatsen waar mensen het niet meteen zagen. Het leek alsof niemand echt begreep dat zelfbeschadiging het enige houvast in mijn leven was. Zoveel mensen dachten dat ik het voor de aandacht deed, of dat ik “gewoon niet wilde stoppen” Ik vond het erg pijnlijk om te merken dat er zo weinig mensen waren die begrepen dat ik eerst aan andere zaken moest werken. Dat ik me beter moest gaan voelen over mezelf, andere manieren leren om om te gaan met heftige herinneringen en emoties. Toen ik dat ging doen had ik de zelfbeschadiging niet meer nodig.

Hoe denk je (met jouw kennis en ervaring) dat mensen het beste geholpen kunnen worden?

Ik denk dat er niet 1 formule is waarmee mensen het beste geholpen kunnen worden. Iedere persoon is zo anders, met andere behoeften en wensen en een andere reden voor de zelfbeschadiging. Ik denk wel dat het enorm zou schelen als er meer kennis in de wereld komt over zelfbeschadiging en de functie hiervan. Als hulpverleners, dokters en verplegend personeel zich meer verdiepen in dit onderwerp en de oude vooroordelen los kunnen laten. Ik denk dat voorlichting en de kennis van ervaringsdeskundigen op dit gebied hierbij vitaal zijn. Verder merk ik dat zoveel mensen dit onderwerp erg eng en ongemakkelijk vinden. Met elkaar in gesprek gaan hierover gebeurt nog te weinig mijns inziens. Ik begrijp wel dat het geen makkelijk gespreksonderwerp is maar het vermijden ervan maakt het voor niemand makkelijker. Hierbij zouden ervaringsdeskundigen ook een grote rol kunnen spelen. Zij staan vaak al verder af van hun zelfbeschadiging en kunnen het rustig en begrijpelijk uitleggen aan anderen waardoor er meer begrip ontstaat. Voor de mensen die zichzelf beschadigen is lotgenotencontact denk ik erg belangrijk. Weten dat je niet alleen bent en elkaar kunnen steunen op lastige momenten maar ook elkaar helpen in herstel. Met bovenstaande zaken hou ik me bij Stichting Zelfbeschadiging bezig en zie regelmatig mooie resultaten. Ik ben blij dat ik mijn ervaring nu op een positieve manier kan inzetten om anderen te helpen.

Welke situatie of gebeurtenis met betrekking tot jouw rol als lotgenoot kun je je nog zo voor de geest halen?

Ik moest naar het ziekenhuis voor hechtingen. Daar aangekomen wilde de arts mijn wonden met lijm aan elkaar maken. Aangezien ik al vaker wonden had laten hechten zag ik meteen dat deze wonden daar te diep voor waren en dat de wonden dan waarschijnlijk weer open zouden gaan. Dat heb ik op dat moment aangegeven. Als reactie kreeg ik: “Waar maak jij je druk om, je ziet er toch al niet meer uit.” Ik voelde me zo klein op dat moment. Het had al veel moeite gekost om mijn mond überhaupt open te doen en die werd nu vakkundig gesnoerd. Ik voelde me niks, niemand. De wonden werden gelijmd en gingen zoals voorspeld binnen het uur weer open. Ik zat op dat moment tussen een groep mensen en zag te laat het bloed uit mijnmouw lopen. Ik schaamde me dood. Deze ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik daarna een hele tijd geen wonden meer heb laten hechten.

In Project WegWijs hebben de Stichting Zelfbeschadiging en Stichting Borderline websites beoordeeld van aanbieders van gespecialiseerde zorg bij depressie, angst, eetproblemen en persoonlijkheidsproblematiek. De centrale vraag: sluit de informatie wel aan bij de wat cliënten nodig hebben om een weloverwogen keuze te maken voor hun zorg? We hebben daarbij websites van onderstaande instellingen onderzocht en zijn met hen het gesprek aangegaan over hoe zij hun websites konden verbeteren.

De Amerikaanse kinderpsycholoog Lawrence E. Shapiro schreef het in 2008: Stopping the Pain, een werk- en doeboek over zelfbeschadiging, gericht op jongeren en ter ondersteuning van professionele therapie. Uitgeverij SWP besloot enige tijd geleden dit boek in Nederland op de markt te brengen onder de naam ‘Hoe krijg ik grip op zelfbeschadiging’. De Landelijke Stichting Zelfbeschadiging hielp mee bij de vertaling ervan.

Dwayne Meijnckens, bureaucoördinator van de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging vertelt: “In 2016 werden we benaderd door SWP Uitgeverij. Zij wilden ‘Stopping the Pain’ graag uitbrengen in Nederland omdat er vraag naar is en er nauwelijks materiaal in het Nederlands bestaat. Voor de vertaling werd een specialist ingeschakeld, wij kregen vervolgens de vraag om deze vertaling na te lopen. Daarvoor hebben we een team van lotgenoten en professionals samengesteld dat zowel taalkundig als inhoudelijk hielp het boek nog verder te verbeteren.”

“We hopen op deze manier een leemte te vullen. Samen bieden we meer informatie en handvatten om met zelfbeschadiging om te (leren) gaan.”

Wat is de meerwaarde van dit boek?

“De grootste meerwaarde van het boek zit ‘m in de oefeningen die erin staan. Daar kunnen jongeren zeker wat mee bereiken. Zoals in het boek terecht wordt aangegeven, is het niet bedoeld om therapie te vervangen. Maar het kan zeker helpen. Zo bevat het boek ook tips en informatie om met ouders te communiceren en om jezelf beter te leren begrijpen.”

Wat hopen uitgever en LSZ met het boek te bereiken?

“We hopen op deze manier een leemte te vullen. Samen bieden we zo meer informatie en handvatten om met zelfbeschadiging om te (leren) gaan. Het boek was de start, maar dankzij de bijzonder prettige samenwerking trekken we nu regelmatig samen op bij congressen over bijvoorbeeld huiselijk geweld, psychotrauma en de inzet van wijkteams. Ook willen we in de toekomst graag een (middag)symposium organiseren over zelfbeschadiging.”

SWP is uitgever van studie/leerboeken en boeken voor professionals. ‘Hoe krijg ik grip op zelfbeschadiging’ is verkrijgbaar via hun webshop.

Op 8 en 29 april 2017 vinden twee bijeenkomsten voor familie en naasten van mensen die zichzelf beschadigen plaats. Ben je bijvoorbeeld ouder, partner, broer of zus van iemand die zichzelf beschadigt en wil je graag meer informatie over dit onderwerp, handvatten krijgen om hiermee om te gaan en anderen in een soortgelijke situatie ontmoeten meld je dan aan voor deze bijeenkomst.

De bijeenkomsten vinden plaats in Utrecht en duren van 14.00 tot 17.00.
We hebben plaats voor 10 deelnemers dus meld je tijdig aan als je er graag bij wilt zijn.

Aanmelden kan door een mail te sturen naar stichting@zelfbeschadiging.nl
Ook als je meer wilt weten over deze bijeenkomsten kan je naar dit e-mailadres een mail sturen.

De bijeenkomsten kosten 15 euro per persoon, en in tweetallen 20 euro