Mijn naam is Daphne, ik ben 45 jaar. Ik heb lang geworsteld met mentale problemen als gevolg van traumatische ervaringen. Tekenen, schrijven, fotograferen zijn, naast lezen en leren, altijd een manier geweest om enerzijds me te uiten, en anderzijds even te ontsnappen. Fotograferen helpt mij de focus aan te brengen in alle prikkels die ik binnen krijg. Het helpt me niet erdoor overweldigd te worden. Ook kan ik uiting geven middels beeld aan gevoelens en ervaringen. Belangrijke thema’s zijn vrijheid en ruimte. Dat komt terug in foto’s van luchten, vogels, maar ook deuren die al dan niet open staan. Ik fotografeer meestal met mijn mobiele telefoon, maar ook wel met een systeemcamera.

Ik ben Doetie, 33 jaar en woonachtig in Friesland. Ik heb helaas een traumatische achtergrond waardoor ik in mijn leven o.a. in aanraking kwam met zelfbeschadiging. Ondanks dat dit erg heftig is geweest, ben ik nu nog steeds dankbaar dat ik mijn portretten kan tekenen en gedichten kan schrijven. Hoewel het anders had kunnen aflopen, ben ik daarom altijd extra dankbaar dat ik dit kan en geeft dit mij ook motivatie om te blijven vechten.

Mijn naam is Iris; en ik heb vele interesses en hobby’s, waarvan er één fotografie is. Wanneer mij gevraagd wordt wat ik het liefste fotografeer, heb ik daar niet echt een antwoord op behalve ‘alles dat mooi is’ en alles ís mooi. Voor zo lang als ik me kan herinneren maak ik al foto’s en het mooiste vind ik de normale, aller-daagse dingen maar dan net even een tikkie specialer.

Ik ben Iris, 27 jaar oud en bezig met het afronden van mijn opleiding. Ik ben iemand die veel verschillende dingen leuk vind, waaronder creatief bezig zijn op veel verschillende manieren. Ik maak graag muziek, zing met anderen, en maak af en toe ruimte om te schrijven, te schilderen, te tekenen of te fotograferen. Creativiteit is voor mij een vorm van vrijheid en iets wat loskomt als ik heel vol zit. Soms dient het als afleiding. Maar ik doe het zelden als ik me vrij voel of lekker in mijn vel zit. Dan heb ik juist veel energie en aandacht voor andere dingen die ik leuk vind om te doen, waarbij ik meer onder de mensen ben.

Ik ben Jeanny, 62 jaar, moeder, naaste en lotgenoot. Gewend om alles alleen te doen, het zelf op te lossen en dacht dat dat voor iedereen het beste was want waarom zou je er een ander mee belasten? Dus werd ik een vrouw met een glimlach die er altijd was voor anderen. Pas heel laat kwam ik erachter dat je andere mensen niet belast maar juist dingen ontneemt door hen niet dat fijne gevoel van iemand helpen, ondersteunen, te gunnen. Dat je samen nog krachtiger wordt. Van daaruit is mijn creativiteit een andere richting uitgegaan. Nu probeer ik door het creëren van beelden, tekeningen en gedichten, deze samen werkende kracht over te brengen.

Mijn naam is Kristel, ik ben sinds een aantal jaar vrijwilliger bij LSZ. Onlangs heb ik mijn studie gezondheidswetenschappen afgerond en de komende vier jaar werk ik als promovendus aan een promotie onderzoek over depressie- en suïcidepreventie bij jongeren. Dit onderwerp ligt me aan het hart door mijn eigen ervaringen met mentale problemen. Ik hoop dat mijn onderzoek helpt voorkomen dat andere jongeren hetzelfde zullen doormaken!

Ik ben Susan, 26 jaar en trotse bezitter van een lieve hulphond. Op mijn 16e liep ik vast. Jarenlange overvraging, onderdrukking van problemen, eisten hun tol. Een beerput ging open, evenals de labeltjeslade van de GGZ. Ik raakte mezelf nog meer kwijt. Ik vond mijn uiting, in het schrijven van gedichten. Iets wat mij al die jaren er doorheen heeft geholpen. Nu, veel sterker dan ooit, hebben de zware en zwarte gedichten, plaats gemaakt voor hoopvolle en inspirerende gedichten. Als lichtpuntje naar mezelf, wijsheden die ik zelf mag gaan geloven, maar ook een herinnering aan waar ik vandaan kom. Schrijven is helend, maar het dichten is voor mij zo veel meer.

Mijn naam is Zack en ik ben 24 jaar. Ik doe graag aan sport en werk in de keuken waar ik vega(n) kook. Ik heb jaren lang geworsteld met zelfbeschadiging en ondanks dat het al een behoorlijke lange tijd geleden is, blijft het erg lastig om niet toe te geven aan de negatieve gedachten. Ik heb de Diagnose ASS en (sociale)angststoornis en vooral door het autisme leg ik de link tussen een negatieve gebeurtenis en zelfbeschadiging erg snel. Gelukkig kan ik alles kwijt op papier. Als ik wat minder prettig in mijn vel zit, dan schrijf ik alles op waar ik mee zit. Zo heb ik ook meer duidelijkheid gekregen in mijn eigen gedachten en hoe het autisme bij mij werkt. Schrijven is voor mij dé manier om mij te uiten op een goede manier.